POEMAS IBÉRICOS ISSN 2990-3653

  DESCARGAR Eva Sarrias Rodríguez (Ilha Cristina, Huelva, 1972), licenciada em Filologia Hispânica pela Universidade De Sevilha. Completou os seus estudos em Linguística Hispânica e Literatura Hispano-Americana na Universidade Sorbonne de Paris. Atualmente trabalha como professora de Língua e Literatura no Secundário. Publicou as coletâneas de poemas Palavras contra o silêncio (Ediciones en Huída, 2021), Ilhas Artificiais (Accésit Prémio Cidade de Cáceres, 2018), Ilha Interior (Prémio Fundação María del Villar Berruezo, 2016) e Memória do corpo (Ed. Círculo Rojo, 2015), livro que reúne poemas premiados em diversos concursos literários nacionais e internacionais, como o Concurso “Almojábana, 1995 e 1996 (Faculdade de Filologia da Universidade de Sevilha), XVIII Poesia “Ciudad de Cantillana”, Concurso 2013 (Sevilha) e XXIII Concurso de Poesia “Cruz de Piedra”, entre outros.     EL ALMA EN LOS OBJETOS A ALMA NOS OBJETOS   ‘...

  (C) Pancho madrigal, gato enfadado ANIMAIS   FÁLAME, Margarida, dos gatos orfos, errantes no val da Lúa. Dime se é verdade que coñecen a eternidade como dixo Júdice. Gustoume falar co gato que Frank Báez prometeu enviarme para esta revista ou co gato de Olvido, o enterrado na gran xardineira das rosas de cheiro. Se falamos cos mortos, por que non cos animais? E eu que adoito falar só preguntaría: Como se distingue se un Gato é de Baudelaire ou de Bukowski? Os negros son como pantasmas [1] no bordo do abismo de Rilke, wenn sie in vollster Raserei ins Schwarze stampfen [2] . Os de Bukowski odian/aman ás persoas, en especial aos escritores tipo Cervantes ou Shakespeare e os de Baudelaire son uns asasinos en serie de paxaros, cascudas e lagartixas. Pero o gran gato, o máis temido polos paxaros e as persoas, en realidade é unha GATA amarela que se pasea solitaria por unha escaleira de incendios de ferro. Ela tece con calma o misterio do mundo. Pariu gatitos e nos intervalos ...

  DESCARGAR Maria Quintans.  Poeta, dramaturga portuguesa. Formó parte de la creación de la Revista Inútil, donde fue directora editorial. Publica en 2008 el libro de poemas “ Apoplexia da Ideia ”; en 2010 “ Chama-me Constança ”; en 2013 “ O Silêncio ”; en 2014 “ A Pata da Cabra ” y en 2015 “ Décimo terceiro andamento & Chama-me Constança ”. En 2019 se estrena como autora en Assı́rio & Alvim com el libro “ Se me Empurrares Eu Vou ”. Organiza, en 2012, la antología poética “ Meditações sobre o Fim -Os últimos poemas ”. También se inicia em la dramaturgia en 2015, con el monólogo “ Décimo Terceiro Andamento ”. Escribe en 2016 “ Este não sou eu”, pieza infanto-juvenil. En 2020 escribe ‘ A Síndrome da Culpa’ y también la pieza ‘ Os Demónios Não Gostam de Ar Fresco’ sobre el universo de Ingmar Bergman. Sus poemas están incluidos en varias antologías, portuguesas, brasileiras y españolas y en varias revistas. **     uma ruptura na garganta onde todos os ...