POEMAS IBERICOS (8) UM POEMA DE JACK LANDES
ANIMAIS
FÁLAME, Margarida, dos gatos orfos, errantes no val da Lúa. Dime se é verdade que
coñecen a eternidade como dixo Júdice. Gustoume falar co gato que Frank Báez
prometeu enviarme para esta revista ou co gato de Olvido, o enterrado na gran
xardineira das rosas de cheiro. Se falamos cos mortos, por que non cos animais?
E eu que adoito falar só preguntaría: Como se distingue se un Gato é de
Baudelaire ou de Bukowski? Os negros son como pantasmas[1] no
bordo do abismo de Rilke, wenn sie in
vollster Raserei ins Schwarze stampfen[2]. Os de Bukowski odian/aman ás persoas, en especial
aos escritores tipo Cervantes ou Shakespeare e os de Baudelaire son uns
asasinos en serie de paxaros, cascudas e lagartixas. Pero o gran gato, o máis
temido polos paxaros e as persoas, en realidade é unha GATA amarela que se
pasea solitaria por unha escaleira de incendios de ferro. Ela tece con calma o
misterio do mundo. Pariu gatitos e nos intervalos de lactación, elixe cazar
nunha árbore chea de paxaros ou na terra chea de vermes, coma se non houbese
humanos cheos de terra.
***
FÁLAME dos animais indefensos do mar, Ana, que nomes lles poñerías senón fosen silencio; veñen da mordaza da noite ou dese ruído que lle dá ao silencio a súa verdadeira
significación, como cando no verán escoitamos o crotoreo das cegoñas brancas
nos campanarios ou un fervor de élitros entre as xaras.
FÁLAME, Emma[3], dos
grilos escuros que viven baixo terra, quizais poden ver a noite, apenas con os
seus ollos sen destino ou completamente negros, como os carboerios desfeitos
polo lume, por non sorrir o que é insorríbel. Fálame deses animais que se
transforman en bruxas nos días de choiva, non os gatos, senón eses morcegos orelludos
imaxinados por Goya. Matar
un morcego é agoiro de morte, apenas sen ollos, son cegos.
Para Celso Emilio
Ferreiro, Jesus Aller y Abelardo Rodríguez
FALAREIVOS de min, animais, aínda que me doan as escuras raíces dos meus ósos. Salvador chamanme pero eu teño outros nomes Xosé,
Sarah e outros nomes minerales sen palabras…Si, eu tamén maltratei os animais
máis indefensos, formigas e mouchos, pero agora busco que, quen do non humano
devolverame a miña imaxe no espello, unha imaxe coa que volver estar vivo, sen
ningunha esperanza, feliz de saberme no camiño da morte. ¿Pode un
home vivir con tan pouco que só se alimente de palabras? Si. Hai que ser como a Proteo,
a píntega artista da fame. . E se uno non
permite que as súas palabras disfrácense de serpes ou de lobos? Probablemente
esa imaxe sexa un animal estraño, esa ave de mal
presaxio, unha gárgola que esperta con
ollos petrificados e beizos deformes de SAL ou unha sireia solitaria, propicia
ao mal da mordida e a espreita. Un animal que aúlle como un lobo comportese
como un lebrel e quizais sexa ese o animal que me visita e sorpréndeme nos meus
soños na súa forma de can salvaxe. Seica ese animal que se pelexa con outros
lobos vellos porque a súa vida é unha lección nunca aprendida, a súa pel unha
fronteira inexpugnable, o seu (w)hole
pride dispárandose en cada mordida, evidenciando a súa indefensión e o seu
medo; unha criatura malcriada, hostil, que alza a súa voz diante do lume do
sangue ata a espiral de sombra das súas palabras se solidifica, que levanta a
voz escura dun soño sulagado ante a imaxe incomprensible do espello diante do
seu fuciño.
De la Revista Iberis nº 3- 2019
Comentarios
Publicar un comentario